Anak Pantai
Door: Danique Beekmans
Blijf op de hoogte en volg Danique
10 Maart 2014 | Indonesië, Sundak
Wederom een week met veel belevenissen. Een week vliegt hier ZO snel voorbij. Maar ik zal eens mijn dagelijkse routine beschrijven aan jullie, want ik heb van meerderen gehoord dat ze eigenlijk geen flauw idee hebben wat ik hier nu doe de hele dag:
Elke avond ga ik naar bed tegen 11-12 uur. Om 4.30 word ik wakker en boos op de kwijktorens (ja meervoud!) die in de directe omgeving van ons boarding house staan. Om 6 uur sta ik op en om 7 uur vertrek ik naar Teruna Bangsa. Hier geef ik dagelijkse de eerste uren les aan de kleuterklassen, met behulp van Miss Joke die mij vertaalt. Dit onderwijs is voor mij ook nog erg aanmodderen. Lastig. Vervolgens geef ik tot ongeveer half 1- 1 uur les aan de groepen 3 t/m 8. Steeds 35 minuten per les. Dit gaat vaak over 1 bepaald onderwerp, waar ik verschillende vormen aan probeer te geven om het allemaal in te oefenen. Dan om 2 of 3 uur vertrek ik terug naar het boarding house. Ga nog even mijn was wegbrengen, naar de supermarket, naar de kopieerwinkel of naar het winkelcentrum. Om 6 uur- half 7 gaan we vaak uit eten. Soms met alleen onze studenten, soms met vrienden die we hier gemaakt hebben. Maar lekker eten zullen we, potverdomme. Eer dat we terug zijn is het dan weer 'n uur of 9. Dit maandag t/m donderdag en vrijdag werk ik op school aan mijn scriptie. Deze dag is wat flexibeler. Wanneer we besluiten weg te gaan voor het weekend, kan ik wel wat eerder gaan.
Goed, verder naar de orde van de dag. Mijn belevenissen van de afgelopen week. Mijn God.
Ik geloof dat het maandagavond was toen we opeens het bericht kregen van onze huisbaas dat we de volgende dag om 3 uur bij ons boarding house werden verwacht voor ' een verrassing' . Elk van ons werd een ander verhaal verteld. Volgens Jimmy zouden we foto's maken, volgens Jente een rondleiding krijgen door het hotel van de eigenaars, volgens Eef zwemmen, volgens Monique genieten van het uitzicht op de vulkaan vanuit het hotel. Iedereen had een ander verhaal gehoord. Nou spannend!
Ik had op school kunnen regelen dat ik wat eerder weg mocht, zodat ik op tijd bij het boarding house kon zijn om ook mee te gaan. Na een uur rijden kwamen we aan bij het hotel. Tot onze verbazing stond daar een hele setting klaar voor een fotoshoot. Uuuuh.. WAT?
Nu bleek dat de eigenaar van het hotel, dat ook de eigenaar van ons boarding house is, het leuk leek om blanke mensen in zijn brochure te hebben staan. ' Dus als jij dan even net doet alsof je piano speelt, en jij gaat er achter staan en zingen en jullie gaan op de achtergrond gezellig aan een tafeltje zitten' . Eeeeh HALLO ik heb mezelf toch niet voor Holland's next top model opgegeven of wel dan? Fijn ook dat ze er van tevoren zo verdomd vaag over doen en helemaal niet aangeven waarom ze ons nu daadwerkelijk naar dat hotel hadden uitgenodigd. Wat was ik boos, gewoon puur om het feit dat ze ons op een erg sluwe manier daar naartoe gelokt hadden om vervolgens mooi te kunnen profiteren. Want nu hoefden ze natuurlijk niet te betalen voor mensen die model wilden staan, terwijl dat eigenlijk wel zo hoort. Daarnaast mochten we ook nog eens letterlijk 3 uur wachten, waarvan we 3x een ' shoot' van 10 minuten hebben gehad. Een lichtpuntje: vervolgens gratis eten en de biertjes en cocktails die er voor de foto's op tafel stonden mochten we wel opdrinken. Jimmy en ik hebben toen wel besloten onze frustraties er nog even af te feesten bij het Bintang Café op Malioboro, waar het reggaenight was en enkele van onze vrienden zouden daar naartoe komen. De beste reggaenight OOIT! Heel erg gezellig en druk die avond, wat bijzonder is voor een woensdagavond.
De plannen waren gemaakt voor het weekend om wederom naar een strand te gaan. Er zou zaterdagavond een feestje zijn in Sundak Beach waar veel mensen op af zouden komen. We gaan wel met scooters. Prima, je mag de mijne gebruiken, maar ik ga zelf niet die bergen op rijden met haarspeldbochten, veel vrachtauto's en gaten in de weg. Ik ga wel lekker bij een Indonees achterop. Zo gezegd, zo gedaan. Wij vrijdag vol goede moed vertrokken, een uur later dan gepland (al lekker ingeburgerd), naar Sundak Beach. De reis leek vlekkeloos te verlopen, totdat Mario een belletje kreeg dat er verderop een politiecontrole plaatsvond. Blijkbaar, om een of andere reden, mocht hij niet op mijn scooter rijden. Dus als een malle stopte Mario langs de weg en zegt 'You Drive, You Drive!' Ik snel voorop gaan zitten en verder gereden tot aan de politiecontrole. Ondertussen werd er een waslijst aan dingen die ik wel en niet moest doen & zeggen in mijn oor geroepen:
- Alleen Engels praten.
- Geen woord reageren in het Indonesisch
- Ontken dat Mario een Indonees is
- Doen alsof je niet weet waar ze het over hebben: onbenullig kijken, veel lachen .. werkt het niet. Hard huilen.
- Gebruik je blonde haar en je blanke huid
- Geef niet je telefoon, paspoort of geld. Alleen een kopie van je paspoort, je rijbewijs en je voertuigbewijs.
Ja kak! rijbewijs niet meegenomen, want Mario zou toch rijden. Geen paspoort meegenomen en ook geen kopie. Okee, heel veel lachen en onbenullig kijken, dus. Ik heb steeds de zin ' I'm sorry, I don't understand. What? What?' herhaald. Dit duurde de agenten wat te lang, waardoor ik snel werd weggevoerd en verder mocht rijden. SUCCES!
De plaats waar wij zouden overnachten voor het weekend was volgens Reza zo mooi, dat hij het zo veel mogelijk geheim wilde houden. Niets was minder waar. Wat een prachtig uitzicht vanaf die plek en wat een fijne plaats om het weekend door te brengen. In de avond zijn we naar het strand gegaan om een kampvuurtje te bouwen, waarbij het spel 'Never have I ever..' een groot succes bleek te zijn in onze groep. Misschien wel een beetje een te groot succes.
Lekker het hele weekend lam op het strand gelegen met nog een tocht over een hels pad (veel grote, losse stenen, smal, veel begroeiing, zon op volle toeren, midden op de dag) naar een verborgen strandje, waar je alleen kon komen door via rotsen naar beneden te klimmen. Ook schitterend om mee te maken weer. Erg ruwe golven wel, die soms wat verrassend uit de hoek konden komen. ' Anak Pantai - Kinderen van de zee'. Dat zijn we.
'S Avonds was dat ' feestje' dat uiteindelijk ook gewoon een kampvuur bleek te zijn met nog zo'n 10 andere mensen, waaronder enkele die ik vorige week op Pacitan al had leren kennen. Leuke avond met gitaren en gezang. Zeker als een Indonees vlaamse en nederlandse liedjes gaat spelen met een erg dik accent.
Zondag heb ik grotendeels geslapen, totdat ik wakker werd gemaakt door een fijn dansje van Janna die tegelijkertijd al zingend verkondigde dat we zouden vertrekken naar Jogja.
Wat denk je nou, op de terugweg hetzelfde grapje met de popo's. Maar okee, ik kende de routine, niks aan de hand, rustig blijven. ' Good Afternoon, Miss. Where are you from?' verdomme, deze spreekt vloeiend Engels, heb ik weer. 'I am from Holland, I am sooo sorry, sir, I don't have my passport or drivers licence with me this moment' (knipper knipper, lach, lach, knipoog)
Met een schuine glimlach en een ' Hati Hati (goed oppassen)' mocht ik gelukkig weer verder rijden.
Oja, eindelijk bruin geworden trouwens dit weekend. JEUJ.
Daaaaaaaaaaag
Elke avond ga ik naar bed tegen 11-12 uur. Om 4.30 word ik wakker en boos op de kwijktorens (ja meervoud!) die in de directe omgeving van ons boarding house staan. Om 6 uur sta ik op en om 7 uur vertrek ik naar Teruna Bangsa. Hier geef ik dagelijkse de eerste uren les aan de kleuterklassen, met behulp van Miss Joke die mij vertaalt. Dit onderwijs is voor mij ook nog erg aanmodderen. Lastig. Vervolgens geef ik tot ongeveer half 1- 1 uur les aan de groepen 3 t/m 8. Steeds 35 minuten per les. Dit gaat vaak over 1 bepaald onderwerp, waar ik verschillende vormen aan probeer te geven om het allemaal in te oefenen. Dan om 2 of 3 uur vertrek ik terug naar het boarding house. Ga nog even mijn was wegbrengen, naar de supermarket, naar de kopieerwinkel of naar het winkelcentrum. Om 6 uur- half 7 gaan we vaak uit eten. Soms met alleen onze studenten, soms met vrienden die we hier gemaakt hebben. Maar lekker eten zullen we, potverdomme. Eer dat we terug zijn is het dan weer 'n uur of 9. Dit maandag t/m donderdag en vrijdag werk ik op school aan mijn scriptie. Deze dag is wat flexibeler. Wanneer we besluiten weg te gaan voor het weekend, kan ik wel wat eerder gaan.
Goed, verder naar de orde van de dag. Mijn belevenissen van de afgelopen week. Mijn God.
Ik geloof dat het maandagavond was toen we opeens het bericht kregen van onze huisbaas dat we de volgende dag om 3 uur bij ons boarding house werden verwacht voor ' een verrassing' . Elk van ons werd een ander verhaal verteld. Volgens Jimmy zouden we foto's maken, volgens Jente een rondleiding krijgen door het hotel van de eigenaars, volgens Eef zwemmen, volgens Monique genieten van het uitzicht op de vulkaan vanuit het hotel. Iedereen had een ander verhaal gehoord. Nou spannend!
Ik had op school kunnen regelen dat ik wat eerder weg mocht, zodat ik op tijd bij het boarding house kon zijn om ook mee te gaan. Na een uur rijden kwamen we aan bij het hotel. Tot onze verbazing stond daar een hele setting klaar voor een fotoshoot. Uuuuh.. WAT?
Nu bleek dat de eigenaar van het hotel, dat ook de eigenaar van ons boarding house is, het leuk leek om blanke mensen in zijn brochure te hebben staan. ' Dus als jij dan even net doet alsof je piano speelt, en jij gaat er achter staan en zingen en jullie gaan op de achtergrond gezellig aan een tafeltje zitten' . Eeeeh HALLO ik heb mezelf toch niet voor Holland's next top model opgegeven of wel dan? Fijn ook dat ze er van tevoren zo verdomd vaag over doen en helemaal niet aangeven waarom ze ons nu daadwerkelijk naar dat hotel hadden uitgenodigd. Wat was ik boos, gewoon puur om het feit dat ze ons op een erg sluwe manier daar naartoe gelokt hadden om vervolgens mooi te kunnen profiteren. Want nu hoefden ze natuurlijk niet te betalen voor mensen die model wilden staan, terwijl dat eigenlijk wel zo hoort. Daarnaast mochten we ook nog eens letterlijk 3 uur wachten, waarvan we 3x een ' shoot' van 10 minuten hebben gehad. Een lichtpuntje: vervolgens gratis eten en de biertjes en cocktails die er voor de foto's op tafel stonden mochten we wel opdrinken. Jimmy en ik hebben toen wel besloten onze frustraties er nog even af te feesten bij het Bintang Café op Malioboro, waar het reggaenight was en enkele van onze vrienden zouden daar naartoe komen. De beste reggaenight OOIT! Heel erg gezellig en druk die avond, wat bijzonder is voor een woensdagavond.
De plannen waren gemaakt voor het weekend om wederom naar een strand te gaan. Er zou zaterdagavond een feestje zijn in Sundak Beach waar veel mensen op af zouden komen. We gaan wel met scooters. Prima, je mag de mijne gebruiken, maar ik ga zelf niet die bergen op rijden met haarspeldbochten, veel vrachtauto's en gaten in de weg. Ik ga wel lekker bij een Indonees achterop. Zo gezegd, zo gedaan. Wij vrijdag vol goede moed vertrokken, een uur later dan gepland (al lekker ingeburgerd), naar Sundak Beach. De reis leek vlekkeloos te verlopen, totdat Mario een belletje kreeg dat er verderop een politiecontrole plaatsvond. Blijkbaar, om een of andere reden, mocht hij niet op mijn scooter rijden. Dus als een malle stopte Mario langs de weg en zegt 'You Drive, You Drive!' Ik snel voorop gaan zitten en verder gereden tot aan de politiecontrole. Ondertussen werd er een waslijst aan dingen die ik wel en niet moest doen & zeggen in mijn oor geroepen:
- Alleen Engels praten.
- Geen woord reageren in het Indonesisch
- Ontken dat Mario een Indonees is
- Doen alsof je niet weet waar ze het over hebben: onbenullig kijken, veel lachen .. werkt het niet. Hard huilen.
- Gebruik je blonde haar en je blanke huid
- Geef niet je telefoon, paspoort of geld. Alleen een kopie van je paspoort, je rijbewijs en je voertuigbewijs.
Ja kak! rijbewijs niet meegenomen, want Mario zou toch rijden. Geen paspoort meegenomen en ook geen kopie. Okee, heel veel lachen en onbenullig kijken, dus. Ik heb steeds de zin ' I'm sorry, I don't understand. What? What?' herhaald. Dit duurde de agenten wat te lang, waardoor ik snel werd weggevoerd en verder mocht rijden. SUCCES!
De plaats waar wij zouden overnachten voor het weekend was volgens Reza zo mooi, dat hij het zo veel mogelijk geheim wilde houden. Niets was minder waar. Wat een prachtig uitzicht vanaf die plek en wat een fijne plaats om het weekend door te brengen. In de avond zijn we naar het strand gegaan om een kampvuurtje te bouwen, waarbij het spel 'Never have I ever..' een groot succes bleek te zijn in onze groep. Misschien wel een beetje een te groot succes.
Lekker het hele weekend lam op het strand gelegen met nog een tocht over een hels pad (veel grote, losse stenen, smal, veel begroeiing, zon op volle toeren, midden op de dag) naar een verborgen strandje, waar je alleen kon komen door via rotsen naar beneden te klimmen. Ook schitterend om mee te maken weer. Erg ruwe golven wel, die soms wat verrassend uit de hoek konden komen. ' Anak Pantai - Kinderen van de zee'. Dat zijn we.
'S Avonds was dat ' feestje' dat uiteindelijk ook gewoon een kampvuur bleek te zijn met nog zo'n 10 andere mensen, waaronder enkele die ik vorige week op Pacitan al had leren kennen. Leuke avond met gitaren en gezang. Zeker als een Indonees vlaamse en nederlandse liedjes gaat spelen met een erg dik accent.
Zondag heb ik grotendeels geslapen, totdat ik wakker werd gemaakt door een fijn dansje van Janna die tegelijkertijd al zingend verkondigde dat we zouden vertrekken naar Jogja.
Wat denk je nou, op de terugweg hetzelfde grapje met de popo's. Maar okee, ik kende de routine, niks aan de hand, rustig blijven. ' Good Afternoon, Miss. Where are you from?' verdomme, deze spreekt vloeiend Engels, heb ik weer. 'I am from Holland, I am sooo sorry, sir, I don't have my passport or drivers licence with me this moment' (knipper knipper, lach, lach, knipoog)
Met een schuine glimlach en een ' Hati Hati (goed oppassen)' mocht ik gelukkig weer verder rijden.
Oja, eindelijk bruin geworden trouwens dit weekend. JEUJ.
Daaaaaaaaaaag
-
10 Maart 2014 - 13:12
Rens:
Goed zo schat! Politie charmeren is een skill voor het leven!
<- Proud BF
xx -
10 Maart 2014 - 13:32
Moeti:
Wat een avontuur weer, je hebt het zomaar druk allemaal. Maar ja zo als ik het hoor, ben je van alle markten thuis, is het niet expeditie robinson, dan zit je weer in holland next topmodel. Wat komt er nog meer op je pad. Ben benieuwd bij het volgend verslag. je onderneemt wel van alles, zo met z'n allen. Daar ben ik wel heel blij om, je geniet zeker. Maar ik wil wel even tegen je zeggen ( this is your mother talking) eehhh da is ook engels, kijk wel goed uit, met de uitdagingen die je aangaat. IK WEET JE BENT OUD EN WIJS ZAT. Maar toch, nou schat, heel veel plezier in de weekenden, en succes met les geven. Dikke x
Je bezorgde moeti ( Helma ) -
10 Maart 2014 - 13:56
Tante Marij:
wat een verhaal toch weer en wat weet je het leuk te brengen spannend al die avonturen van jou geniet van alles want het is voorbij voor je er erg in hebt dikke xxx -
10 Maart 2014 - 15:39
Nelly:
Jou reis is een groot avontuur,weet je zeker dat er niet een of andere camera meedraait.
Het is wel heel fijn dat je zo geniet en zoveel onderneemt.
Ik kijk al uit naar je volgend verslag,de groetekes en dikke knuf.
-
10 Maart 2014 - 17:29
Tineke:
Jij maakt leuke dingen mee zeg - fantastisch, herinneringen voor het leven. Wij volgen je vanuit de verte. Geniet maar fijn, maar wees wel voorzichtig - je moeti heeft helemaal gelijk :)
Tot de volgende keer maar weer, liefs
-
11 Maart 2014 - 09:51
José:
Zo Danique
Wat een belevenis weer !!!
Bergritten . . .erg ruwe golven . . . . Politie.
Heel veel plezier nogmaals,maar . . . . .
Kijk wel uit als je je charmes in de strijd gooit haha
Maar dat zal wel lukken denk ik ,Vanaf hier . . thuis . . klinkt het misschien allemaal enger
als dat je het zelf beleeft .
Geniet ervan ,groetjes en dikke kus José -
13 Maart 2014 - 19:53
Rianne:
Hoi Danique,
Wat een belevenissen weer en wat schrijf je het leuk!!
Geniet ze maar lekker verder daar maar dat komt helemaal goed zo te lezen.
Lieve groetjes uit L.o.Z.
-
16 Maart 2014 - 17:43
Wilma:
Hoi Danique,
Even een kleine krabbel van mij hier.
Helaas ben ik niet zo goed in geschrift als jij.
Wel erg leuk om te lezen en te kunnen inleven wat je doormaakt (op een afstandje).
Door je uitgebreide verhaal kom ik erachter dat je het erg naar je zin hebt daar.
Er is weinig tijd over om aan ons hier te denken.
Je ontmoet veel mensen en maakt veel vrienden.
En wat een ervaring om zo steeds van alles te ondernemen.
Soms moet ik zelfs denken is er wel tijd over om les te geven.
Je onderneemt zoveel dat je wel erg vermoeid zal zijn als je in je bedje beland.
Veel succes verder Danique en we wachten weer op je volgende krabbel.
Liefs Wilma xxx en de mannen niet te vergeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
