Een emotionele betuiging
Door: Danique Beekmans
Blijf op de hoogte en volg Danique
20 Mei 2014 | Indonesië, Jogjakarta
Momenteel zit ik in de kleine bibliotheek van SD Teruna Bangsa, met rustgevende muziek in mijn oren gecombineerd met het geluid van regen (Het regent niet, maar www.rainymood.com is ideaal voor je dippie-daagjes en concentratiemomenten). Mijn scriptie zit inmiddels al weer anderhalf uur te wachten op een verantwoording wat betreft die dataverzameling, maar ik krijg het niet zodanig verwoord dat ik er tevreden over ben. En dit na een vermoeiende, maar hele leuke les met de playgroup (die schattige pindaatjes van 3-4 jaar), waar ik wel een voldaan gevoel aan over heb gehouden.
Op dit moment komt het ineens heel hard binnen hoe onwerkelijk het allemaal is. Ik zit nu welgeteld 103 dagen in Jogjakarta. Ik verdwaal bijna nooit. Ik versta gesprekken in het Indonesisch en kan het zelf voldoende spreken om mezelf hier te redden. Dagelijks word ik verwelkomd door tientallen kleuters in blauwe zeemannenpakjes die gillend en lachend MISS DAAANIQQQUE roepen. Tevens zijn er ook leerlingen uit grade 4 die reageren met 'JEEJ!' als je verteld dat je binnenkort van deze school zal vertrekken. Na school heb ik ook echt het gevoel dat ik 'naar huis' ga. Janna en Jimmy, die ik voor dit project niet kende, kan ik inmiddels mijn beste vrienden noemen. Dagelijks krijg ik berichtjes van verschillende vrienden 'Ayo Lucifer!' (of Bintang, of iets anders). Ik ga in de avond vaak naar de bar of het cafe om de dag na te bespreken met mijn Indonesische maatjes, die vervolgens vertellen tegen de nieuwe toeristen die ze die avond hebben leren kennen: ' That's Danique, the one I told you about'.
Veel samen met hen lachen om 'oude' herinneringen. 'Weet je nog! Toen in Sundak-beach!' of ' Hoe hebben wij elkaar ook alweer leren kennen?'
Ik merkte vorige week heel erg, toen Janna en Jimmy weg waren, dat ik daadwerkelijk zo'n goede vriendschappen heb weten op te bouwen. Althans, zo voelt het voor mij. Meestal worden wij als 'dutchgroup' uitgenodigd voor het weekend of feestjes. Dit keer was mijn 'group' dus weg. Maar alsnog heb ik me niet echt verveeld. Lukki, Mario en Jacky hebben zich goed over mij ontfermd.
Ze noemen me hier 'Jack Danique'. Dit omdat ik vaak van die Jack Daniel's shirtjes draag. Nu heeft Lukki een ontwerp gemaakt voor een shirt, (als verjaardagscadeau), met het logo van Jack Daniel's. Maar dan veranderd in Jack Danique. Met mijn geboortedatum en woonplaats er ook in verwerkt. Daarnaast zijn ze al volop bezig met voorbereidingen voor mijn verjaardagsfeestje
- We should have a barbeque!
- We should go to the beach!
- We should have a barbeque at the beach!
Reza zei gisteren; so you leave in two weeks? And then you'll return end of June and leave a week after? And then new students come next semester. I really hope they are fun like you guys!
Zij zijn er inmiddels wel aan gewend, denk ik, dat zij steeds bevriend raken met studenten en vervolgens afscheid moeten nemen, waarnaar er weer een volgende lading studenten komt. Voor mij is het in ieder geval ontzettend lastig te weten dat 'het einde' zo dichtbij komt. Hoewel ik er ook tegelijk ontzettend naar uitkijk om Rens weer hier te hebben! En te reizen! En dan eindelijk mijn ouders en mn vrienden weer te zien!
Ik denk wel dat ik ontzettend veranderd ben en ik ben heel benieuwd wat ik daarvan mee ga nemen in mijn Nederlandse leefwijze.
Vorige week hoorde ik over een lantaarnceremonie tijdens Visak (een boeddhistische feestdag). Deze ceremonie zou plaatsvinden op de grootste boeddhistische tempel Borobudur. Ik heb hier informatie over gezocht en WAUW, wat zag dat er gaaf uit. Hier wilde ik echt heel graag heen! Zeker omdat de ceremonie zou plaatsvinden op 14 Mei, dit de sterfdag is van tante Maria, en ik er dit jaar niet bij kon zijn om een kaarsje aan te steken in het kapel. Hoe ideaal is het dan om vanuit Jogjakarta een wensballon op te kunnen steken? Jacky zei dat het in de nacht van woensdag op donderdag zou plaatsvinden en ik maar gewoon naar zijn huis moest komen en met hen mee kon. Echter is Borobudur een uur rijden en het is 1 lange weg, maar ik wist niet precies hoe ik daar kon komen. Uiteindelijk ben ik meegereden met Ella en Suvi (twee Finse meiden, die ik al langer ken van hier) en Lukki, die ons daarheen zou leiden. Na een potje lekker Hollands Kingsen met de Finse dames en Lukki, wat echt hilarisch was want ze begrepen er natuurlijk helemaal niks van, zijn we tegen middernacht naar de tempel vertrokken. Om daadwerkelijk OP de tempel te komen om de ceremonie te zien, hadden we een uitnodiging nodig. Geen probleem natuurlijk, want wij zijn met Jacky.
Deze ceremonie is het meest magische dat ik OOIT gezien heb. 1 voor 1 werden wensballonnen opgelaten, naast de Borobudur tempel, met honderden boeddhistische monniken en een groot standbeeld van boeddha. Als je ooit de kans krijgt om dit te zien, ZEKER GAAN!
Eigenlijk zou ik over 9 dagen al terug naar Nederland vliegen. Ik ben er toch wel blij mee dat ik de kans nog heb om al die andere mooie plekken te zien. 5 Juni ga ik met Rens naar Bali (Kuta & Ubud, waarschijnlijk). We willen ook nog naar Lombok en de Gili-eilanden. Maar we hebben nog niets vastgelegd. Ik hoorde van Janna dat het leuk was om te zien, maar dat een week ruim voldoende is voor Lombok. Misschien, als het bevalt, dat we wat langer in Bali blijven ofzo. Daarna naar Sulawesi. We wilden eigenlijk onze vriend Ade daar opzoeken, maar we hoorden dat al het gave in het Noorden zit, en Ade's familie woont helemaal in het zuiden.
Misschien hebben we nog even de ruimte voor Borneo of iets dergelijks, maar ik wil er wel voor zorgen rond de 27ste weer terug in Jogja te zijn, zodat ik dit fantastische avontuur kan afsluiten met iedereen die actief deel uit heeft gemaakt van mijn Indonesisch leventje en zijn bijdrage heeft geleverd aan deze geweldige ervaring.
Op dit moment komt het ineens heel hard binnen hoe onwerkelijk het allemaal is. Ik zit nu welgeteld 103 dagen in Jogjakarta. Ik verdwaal bijna nooit. Ik versta gesprekken in het Indonesisch en kan het zelf voldoende spreken om mezelf hier te redden. Dagelijks word ik verwelkomd door tientallen kleuters in blauwe zeemannenpakjes die gillend en lachend MISS DAAANIQQQUE roepen. Tevens zijn er ook leerlingen uit grade 4 die reageren met 'JEEJ!' als je verteld dat je binnenkort van deze school zal vertrekken. Na school heb ik ook echt het gevoel dat ik 'naar huis' ga. Janna en Jimmy, die ik voor dit project niet kende, kan ik inmiddels mijn beste vrienden noemen. Dagelijks krijg ik berichtjes van verschillende vrienden 'Ayo Lucifer!' (of Bintang, of iets anders). Ik ga in de avond vaak naar de bar of het cafe om de dag na te bespreken met mijn Indonesische maatjes, die vervolgens vertellen tegen de nieuwe toeristen die ze die avond hebben leren kennen: ' That's Danique, the one I told you about'.
Veel samen met hen lachen om 'oude' herinneringen. 'Weet je nog! Toen in Sundak-beach!' of ' Hoe hebben wij elkaar ook alweer leren kennen?'
Ik merkte vorige week heel erg, toen Janna en Jimmy weg waren, dat ik daadwerkelijk zo'n goede vriendschappen heb weten op te bouwen. Althans, zo voelt het voor mij. Meestal worden wij als 'dutchgroup' uitgenodigd voor het weekend of feestjes. Dit keer was mijn 'group' dus weg. Maar alsnog heb ik me niet echt verveeld. Lukki, Mario en Jacky hebben zich goed over mij ontfermd.
Ze noemen me hier 'Jack Danique'. Dit omdat ik vaak van die Jack Daniel's shirtjes draag. Nu heeft Lukki een ontwerp gemaakt voor een shirt, (als verjaardagscadeau), met het logo van Jack Daniel's. Maar dan veranderd in Jack Danique. Met mijn geboortedatum en woonplaats er ook in verwerkt. Daarnaast zijn ze al volop bezig met voorbereidingen voor mijn verjaardagsfeestje
- We should have a barbeque!
- We should go to the beach!
- We should have a barbeque at the beach!
Reza zei gisteren; so you leave in two weeks? And then you'll return end of June and leave a week after? And then new students come next semester. I really hope they are fun like you guys!
Zij zijn er inmiddels wel aan gewend, denk ik, dat zij steeds bevriend raken met studenten en vervolgens afscheid moeten nemen, waarnaar er weer een volgende lading studenten komt. Voor mij is het in ieder geval ontzettend lastig te weten dat 'het einde' zo dichtbij komt. Hoewel ik er ook tegelijk ontzettend naar uitkijk om Rens weer hier te hebben! En te reizen! En dan eindelijk mijn ouders en mn vrienden weer te zien!
Ik denk wel dat ik ontzettend veranderd ben en ik ben heel benieuwd wat ik daarvan mee ga nemen in mijn Nederlandse leefwijze.
Vorige week hoorde ik over een lantaarnceremonie tijdens Visak (een boeddhistische feestdag). Deze ceremonie zou plaatsvinden op de grootste boeddhistische tempel Borobudur. Ik heb hier informatie over gezocht en WAUW, wat zag dat er gaaf uit. Hier wilde ik echt heel graag heen! Zeker omdat de ceremonie zou plaatsvinden op 14 Mei, dit de sterfdag is van tante Maria, en ik er dit jaar niet bij kon zijn om een kaarsje aan te steken in het kapel. Hoe ideaal is het dan om vanuit Jogjakarta een wensballon op te kunnen steken? Jacky zei dat het in de nacht van woensdag op donderdag zou plaatsvinden en ik maar gewoon naar zijn huis moest komen en met hen mee kon. Echter is Borobudur een uur rijden en het is 1 lange weg, maar ik wist niet precies hoe ik daar kon komen. Uiteindelijk ben ik meegereden met Ella en Suvi (twee Finse meiden, die ik al langer ken van hier) en Lukki, die ons daarheen zou leiden. Na een potje lekker Hollands Kingsen met de Finse dames en Lukki, wat echt hilarisch was want ze begrepen er natuurlijk helemaal niks van, zijn we tegen middernacht naar de tempel vertrokken. Om daadwerkelijk OP de tempel te komen om de ceremonie te zien, hadden we een uitnodiging nodig. Geen probleem natuurlijk, want wij zijn met Jacky.
Deze ceremonie is het meest magische dat ik OOIT gezien heb. 1 voor 1 werden wensballonnen opgelaten, naast de Borobudur tempel, met honderden boeddhistische monniken en een groot standbeeld van boeddha. Als je ooit de kans krijgt om dit te zien, ZEKER GAAN!
Eigenlijk zou ik over 9 dagen al terug naar Nederland vliegen. Ik ben er toch wel blij mee dat ik de kans nog heb om al die andere mooie plekken te zien. 5 Juni ga ik met Rens naar Bali (Kuta & Ubud, waarschijnlijk). We willen ook nog naar Lombok en de Gili-eilanden. Maar we hebben nog niets vastgelegd. Ik hoorde van Janna dat het leuk was om te zien, maar dat een week ruim voldoende is voor Lombok. Misschien, als het bevalt, dat we wat langer in Bali blijven ofzo. Daarna naar Sulawesi. We wilden eigenlijk onze vriend Ade daar opzoeken, maar we hoorden dat al het gave in het Noorden zit, en Ade's familie woont helemaal in het zuiden.
Misschien hebben we nog even de ruimte voor Borneo of iets dergelijks, maar ik wil er wel voor zorgen rond de 27ste weer terug in Jogja te zijn, zodat ik dit fantastische avontuur kan afsluiten met iedereen die actief deel uit heeft gemaakt van mijn Indonesisch leventje en zijn bijdrage heeft geleverd aan deze geweldige ervaring.
-
20 Mei 2014 - 06:30
Frieske:
Hey meissie, lijkt me heel mooi die ceremonie met die wensballonnen. En straks nog lekker met rens en je vrienden een paar weken backpacken, helemaal prachtig. Maar ik zal blij zijn als het erop zit en je (eindelijk) weer thuis bent, we beginnen je nu wel heel erg te missen namelijk. Maak van de resterende tijd wat onvergetelijks dikke x pa -
20 Mei 2014 - 08:21
Moeti:
Hoi lievie
Het is inderdaad heel emotioneel wat je schrijft, ja ik snap het schat. Normaal is mijn tekst ook wat langer, maar ik zeg nu tegen je, je hebt het zo geweldig gedaan allemaal, en je hebt zoveel mensen leren kennen, en dan die kleine pindaatjes, hoe schattig is dat. En dat je dan ook nog aan Maria denkt, helemaal aan de andere kant van de wereld, hoe bijzonder is dat voor ons. Ik begrijp dat het heel heel moeilijk voor je zal worden, maar schat, ik ben er wel HELEMAAL klaar mee. Zelfs papa vindt het nu wel welletjes. (Dat snap je toch wel he ) maar eerst lekker met rens en je vrienden backpacken. Ook super mooi toch, ( wel uitkijken natuurlijk ) maar dan...... dan kan het onderhand wel na 5 maanden, ik hoop dat ik je nog herken (hihi) nou schat doe de gr aan je vrienden, en een hele dikke vette xxxx voor jou. Love you schat
HELMA -
20 Mei 2014 - 08:47
Jose:
Xxx Xxx Xxx Xxx Xxxjes jose -
20 Mei 2014 - 09:45
Carolien:
super.wat je daar allemaal meemaakt .nog veel plezier.xxxxxxx -
20 Mei 2014 - 22:45
Anita Kolen,:
Hoi Danique,
met veel plezier heb ik jouw
reisverslagen gelezen. Fantastisch wat
je alles zo beleeft. Ik verheug me erop,
om jouw te leren kennen.
Ik ben heel erg benieuwd op Yogja.
Groetjes van Anita(moeder van Janna)
Tot binnenkort. -
22 Mei 2014 - 06:19
Tante Marij :
wat een geweldig verslag weer ik geniet er iedere keer weer van het te lezen wat doe jij veel en leuke ervaringen op dit is iets voor het leven geniet maar van iedere dag die je daar bent maar dat hoef ik je niet te zeggen dat gaat zo te lezen vanzelf groetjes vanuit nederland en een dikke knuffel dag meid tot snel xxx -
28 Mei 2014 - 22:47
Nelly:
Lieve Danique,en weer heb jij geweldig verwoord hoe je daar alles beleefd.Nu heb je de stageperiode afgerond en ga je samen met Rens nog een paar weekjes genieten.Ik wens jullie hele fijne weken daarna een goede reis en een behouden thuiskomst.De groetekes en dikke knuf.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
