Zo veel te zien, zo weinig tijd

Een erg drukke, gezellige week is inmiddels weer gepasseerd. De leerlingen hadden deze week midtests. Dit houdt in dat zij getoetst worden op alle vakgebieden: geen lessen, veel nakijkwerk. Gelukkig zijn Esfie en ik een sterk team, waardoor we na een dag klaar waren met het nakijken van alle toetsen & werkboeken. De rest van de week had ik dus mooi de ruimte om aan mijn scriptie te werken. Inmiddels heb ik gehoord dat mijn probleemanalyse in 1x goedgekeurd is (ER IS DUS NOG HOOP!). Nu ben ik alleen aangekomen bij het theoretische onderdeel, maar ja, theorie over differentiatie in het onderwijs is nogal lastig te vinden in Indonesie. Wetenschappelijke bronnen vinden op internet is wel mogelijk, maar kost veel geld ($30 per artikel dat je wil bekijken). Hier loop ik op het moment dus een beetje vast. Gelukkig doen mijn begeleiders in Nederland er veel aan om mij van bronnen te voorzien! Heel fijn! Deze week gaan we beginnen aan de hel die ' het verlengen van je studentenvisum' heet. Wens me succes.

De afgelopen week heb ik het mezelf erg lastig gemaakt, merkte ik dit weekend. Iedere avond ben ik weg geweest: Naar de bioscoop, de poolhall, reggaenight in het cafe. Heel gezellig allemaal, maar de gevolgen hiervan heb ik donderdag mogen overzien. Ik dacht dat ik het wel trok allemaal, want ik was in de avond toch nooit moe voor 11 uur. Maar na deze drukke week, heb ik me donderdag verslapen. En daar baalde ik wel gruwelijk hard van. Gelukkig reageerden de leerkrachten begripvol en vriendelijk. Al goed, lesje geleerd, op tijd naar bed doordeweeks vanaf nu!

Ik geloof dat het dinsdagmiddag was toen Esfie aan me vroeg of ik in de middag na school mee wilde naar een plek waar kinderen die niet naar school kunnen les krijgen. Les geven aan straatkinderen, dus. NATUURLIJK wil ik mee, wat een ervaring! Maar jeetje, wat een heftige verhalen. Ik heb me er wel een beetje naar van gevoeld. Een jongetje van 7 jaar die niet naar school kan, omdat zijn moeder is overleden, zijn vader moet werken en hij dus op zijn (nog jongere) zusje moet passen. Kleding die totaal niet past en een meisje met een korte broek met een scheur van voor tot achter erin zonder onderbroek, waardoor ze in principe in haar blote billen rondliep. Hartverscheurend, maar je beseft wel even hoe goed je het hebt in Nederland. De scheiding tussen arm en rijk is in Jogjakarta sowieso erg merkbaar, maar dit was wel even een ander niveau van arm. Gelukkig heb ik veel glimlachjes op de gezichten van deze kinderen gezien tijdens de engelstalige spelletjes die wij met hen gingen spelen. Doet je goed!

Herinneren jullie je de FullMoon party nog, waar ik zo naar uitkeek, totdat Kelud uitbarstte en het feestje dus verzet werd? Afgelopen zaterdag was het feestje dan! Ade en Nanda hadden een auto gehuurd en we zijn zaterdagmiddag met een groep van circa 10 mensen vertrokken naar Pantai (=strand) Parangtritis, waar wij een homestay hadden geboekt en wat dichtbij het strandfeestje zou zijn. Na een reis van een uur dat heel lang duurde gezien de beangstigende rijstijl van de indo's, kwamen we aan bij parangtritis. Eerst nog even gegeten met zijn allen en in de feeststemming komen, waarnaar wij naar het feestje gingen. Strandfeest... nergens strand nie, denk.
Het feestje was op een duin, maar nergens zee te zien. Wel was het erg leuk aangekleed allemaal, maar een heeeeel stuk kleiner dan ik verwacht had. De DJ bleek niet aanwezig (?), de stroom was uitgevallen, er stond 1 kampvuur klaar en verschillende groepjes mensen zaten in het donker op de grond in een cirkel een beetje te praten. Waar is dat feestje dan?
Nadat een livebandje muziek begon te maken en een gozer vuur begon te spuwen, kwam de sfeer er lichtelijk in. Maar om heel eerlijk te zijn heb ik de rest van de avond maar weinig van het feestje meegekregen. Ik ben met name aan het rondlopen geweest, praten met vreemden, erg goedkope mojito's gedronken en goddelijke broodjes shoarma gegeten. Ik heb me wel vermaakt!

Zondagmiddag zouden we terugrijden naar Jogja. Maar eerst een tussenstop bij Pantai Depok, dichtbij Parangtritis. Een streng-gelovig moslim gebied. Ja weet ik veel. Lopen Janna, Hedwich en ik daar in onze hotpants met hempje. Scheve blikken overal. Okee, hier zijn ze dus minder gewend aan toeristen / bule (blanke buitenlanders).
We zijn naar een vismarkt gegaan, waar versgevangen vis tentoon werd gesteld en je zelf mocht kiezen welke vis je wilde. Heerlijk man, die geur op zondagochtend met je brakke katerhoofd. Puur genieten. Nadat we vissen hadden uitgezocht, zijn we, met die vis, naar een restaurant gelopen. Deze mensen vroegen hoe we onze vis gebakken of gefrituurd wilden hebben en gingen dit vervolgens voor ons klaar maken. Een tafel vol met rijst, vis, groenten, garnalen, mosselen, noem maar op. Wel een erg goed ontbijt! Lekkha.

Even een kleine brug naar Nederland. Ik hoorde dat the Rolling Stones, John Mayer, Metallica, Ed Sheeran, Limp Bizkit, Arctic Monkeys en nog heel veel andere helden naar pinkpop zouden komen. Een week daarvoor kom ik terug. KAARTEN KOPEN DENK. Ja lachen, dat dacht dus heel Nederland. Hoewel Rens er alles voor heeft gedaan om kaarten te krijgen, maar ze op het nippertje niet had, waar we allebei ontzettend hard van balen, focus ik me momenteel maar op de voorbereidingen voor als Rens langskomt! (DIT IS OVER 2 WEKEN JEEJ). Hotelletjes bekijken, tripjes opzoeken, research naar Jakarta, etc. Fijne afleiding! Ik vind het heel fijn dat hij binnenkort langskomt, maar het is ook wel weer een realitycheck hoe snel de tijd hier gaat. Rens zou precies op de helft van mijn reis langskomen. Dat is dus al bijna! Terwijl het voelt dat ik er pas net ben! huilen.
Komend weekend bestaan er plannen om te gaan cavetuben / raften en paragliden. Ook weer heel veel zin in!